Dag 1 - 17 augustus 2010

Ok, blijkbaar heb ik de vliegreis naar Florida overleefd, anders zou ik dit niet schrijven :).
Dit was immers mijn grootste schrik, dat vliegtuig waar ik in moest.

Gisteren, dinsdag 17 augustus was het dus DE GROTE DAG !!!
De reis waar we zo lang voor gespaard hebben en waar we al zóóóveeel uren voorbereiding ingestoken hebben. Met meer dan veel plezier natuurlijk.

Om 4u30 loopt onze wekker af.Nu niet direct een tijdstip waarop wij gewoonlijk uit bed stappen. Maar het is voor een goede zaak, dus binnen de minuut sta ik naast bed. Voor Yonah loopt dit iets minder snel, die “rolt” er zo’n 10 minuten later uit.
De taxi die ons naar het station zal brengen, komt om 5u30, dus maken we ons in sneltempo klaar en kijken nog eens na of we toch echt wel alles bij hebben.
Eenmaal in het station vind ik het al spannend : ik neem zelden of nooit een trein en de laatste keer slaagde ik er zelfs in om in Antwerpen (dat een eindstation is) op een verkeerde trein te stappen. Dus dat beloofd.
Gelukkig is Yonah hierin meer onderlegd (gezien hij jaren met de trein naar school ging).
Om 6u15 vertrekken we dan riching Zaventem. Blijkbaar is de trein niet echt voorzien op mensen met bagage, want maximum 2 meter nadat we een wagon ingestapt zijn, staan we al stil. Er staat een koffer van andere reizigers in het middenpad, zodat er geen doorkomen meer aan is met de onzen.
Dan maar even de “vreemde” koffer op schoot van de eigenaar gezet en de doorgang was vrij. Dit in ons achterhoofd houdend, besluiten wij dan maar om onze koffers op de vrije plaatsen naast ons te leggen, zodat andere reizigers vrije doorgang hebben.

Eénmaal in Zaventem wordt het voor mij nog spannender. Iedereen verwittigde ons dat we ons aan lange rijen konden verwachten voor het inchecken, douane en security. Nu dat viel meer dan mee.


Om 7u25 (15 minuten na aankomst op Zaventem) waren we al ingecheckt en werden onze koffers goed bevonden voor de overtocht. Samen wogen ze 43,50 kg, dus was mijn werk van de vorige avond (zo’n 4 keer wegen en opnieuw veranderen van inhoud) niet voor niets geweest.


Bijkomend goed nieuws: de “Delta-mevrouw” vertelde tijdens het inchecken dat de laptop gewoon in de laptoprugzak meemocht door de security en niet in de handbagage. Dit was pas gewijzigd, zei ze.

Gezien alles toch wel echt krap zat in de handbagage en in de rugzak van Yonah, moest men ons geen 2 keer zeggen om alles te “herschikken”.


Ook aan de douane verliep alles op wieltjes, hier konden we gewoon doorlopen tot aan het loket. Toen we aan de security aankwamen hetzelfde liedje: niemand voor of achter ons en om 8u waren we ook hier goed en veilig bevonden voor de vlucht.


Zou men iedereen verwittigd hebben dat wij op Zaventem kwamen vandaag en het best ver uit onze omgeving moest blijven ?


Alles verliep hier zo vlot en vlug, hopelijk valt het volgende stukje ook mee.


Ondertussen had Yonah toch al opnieuw honger (na het ontbijt thuis om 5u), dus ging hij op zoek naar een broodje.


Nu nog afwachten of ons vliegtuig vertraging zou hebben. Dat was dus nog één van mijn grote zorgen (ik weet het, ik had er nogal veel ), want dat zou betekenen dat ik in Atlanta misschien problemen zou krijgen om de overstap te halen. Dat hoorde ik toch ook van iedereen, 2,5 uren voor de overstap was toch niet overdreven.


Maar ook hier waren we weer geluksvogels: om 10u10 stapten we aan boord en om 10u40 (10 minuutjes later dan voorzien) gingen de wielen van de grond.


Dit was zo’n moment waarop ik stilletjes aan het sterven was. Hier werd de wereld eventjes op zijn kop gezet (gelukkig figuurlijk dan toch) en zocht ik steun bij Yonah.


Al zeg ik het zelf: we hadden een goede vlucht en landden mooi op tijd om 14u06 (plaatselijke tijd) in Atlanta.

En daar sputterde het een beetje : er moest een reservevliegtuig uit een hangar gehaald worden en gezien dit nog niet had gevlogen die dag, moest dat een volledige “security-sweep” krijgen. Zo liet de “Delta-mevrouw” in Atlanta iedereen toch weten.
Dus i.p.v. om 16u55 gingen we pas om 17u35 de lucht in. Deze keer leek het wel of we al in een Disneypark op een rollercoaster zaten : de gordel mocht zo goed of niet los door de turbulentie die men verwachtte en ook kreeg.
Zelfs de stewardessen moesten stoppen met het geven van de drankjes en zelf ook “vastgesnoerd” op hun voorziene plaatsen gaan zitten.

Pffff, wat een mens allemaal niet moet overhebben om een droomvakantie te maken.
Gelukkig landden we om 19u20 veilig in Orlando en ook hier vonden we zonder problemen onze spiksplinternieuwe koffers terug; hoewel ik moet toegeven dat die er nu nog allesbehalve nieuw uitzien. Blijkbaar moeten die sukkeltjes toch het één en ander doorstaan :).

Dan maar naar de Disney’s Magical Express gestapt en zonder problemen werden we bij het Disney’s Pop Century Resort afgezet. Gezien ik al online had ingecheckt, lag alles al klaar en waren we om 21u15, iets meer dan 23 uren nadat we uit ons bed stapten, eindelijk in onze kamer.
We waren van plan om de eerste avond al eens naar Dowtown Disney te gaan, maar nadat het hoogstnodige uit de koffers was, was al onze energie weg en doken we in bed.

 

*************************************************************************************************************